Zoran Hristić je kompozitor savremene muzike. Rođen je 30. jula 1938. godine u Beogradu. Dugo je bio u statusu slobodnog umetnika. Na inicijativu Dušana Radovića od 1979. godine bio je urednik, voditelj i osnivač Koncerta Studija-B, od 1982. do ‘89. godine bio je glavni muzički urednik Radio Beograda, a potom je prešao na RTVB, kasnije RTS gde je bio glavni i odgovorni urednik u Muzičkoj redakciji do 1995. godine. Bio je umetnički direktor i selektor festivala BEMUS- i Mokranjčevi dani. Učinio je mnogo na unapređivanju Sabora trubača u Guči. Naročito se istakao u oblasti scenske, filmske i pozorišne muzike

 

Zoran Hristić je muzičko školovanje započeo u najranijem detinjstvu. Svirao je klavir, a prva kompozicija koju je napisao bila je Igra za klavir, nastala 1949. godine. Sa petnaest godina Hristić je napisao Tokatu za klavir sa kojom je pobedio na studentskom konkursu, posle čega je upisao kompoziciju na Konzervatorijumu Đuzepe Verdi u Milanu, u klasi prof. Nikola Kastiljonija (Niccolo Castiglioni), da bi studije nastavio na Muzičkoj akademiji u Beogradu u klasi prof. Stanojla Rajičića, gde je diplomirao 1963. godine. Za najbolji diplomski rad Naslovi za hor i orkestar, dobio je prestižnu nagradu Stevan Hristić.

 

Opus Zorana Hristića obuhvata solistička i kamerna ostvarenja, vokalno-instrumentalna dela, balete, radiofonska ostvarenja, muziku za pozorište, film i televiziju.

 

Njegove kompozicije su svirali ugledni domaći i inostrani izvođači. Dobitnik je nacionalne penzije za značajne umetnike.

 

Zoran Hristić pripada generaciji kompozitora koja je u muzičko sazvežđe Srbije ušla početkom sedme decenije 20. veka. Predstavnici ove generacije uz Hristića su i Petar Bergamo, Petar Ozgijan, Vladan Radovanović i Rajko Maksimović. Ovu avangardnu petorku karakterisalo je nastojanje da se osvoji novi izraz i da se ne bude po strani od aktualnih tokova, te je ona nadoknadila i prevazišla vremensko zaostajanje muzičke avangarde u odnosu na analogne pojave u evropskoj muzici. Spajanje avangardnog nivoa srpske i evropske muzike oni su izvršili na osnovu svog specifičnog odnosa prema prošlosti.

 

Zoran Hristić se sa evropskom avangardom susreo krajem pedesetih godina, kada ga je u Milanu profesor kompozicije Kastiljoni upoznao sa savremenom italijanskom muzikom i dodekafonijom Šenberga.

 

U Hristićevom diplomskom radu Naslovi za hor i simfonijski orkestar (1963) ostvarilo se prvo korišćenje elemenata zvučne slike poljske škole (pre svega Pendereckog) u srpskoj muzici. Nije reč, doduše, o principima aleatorike Pendereckog, ali Hristića za Pendereckog snažno vezuje tretman dvanaesttonske hromatske skale često raspoređene po grozdovima malih sekundi, potpuno odsustvo tematskog materijala, a ponajviše korišćenje instrumenata i horskih glasova za zvučne efekte bliske šumu.

 

Nakon uticaja koji je na Hristićevo stvaralaštvo izvršila nova poljska muzika, on je evoluirao ka osobenom tonskom jeziku, u kome su sporadični elementi serijalnih struktura bili u službi apatnog, pa i bizarnog tonskog oblikovanja. Njegovo stvaralaštvo razvijalo se linijom koja vodi od interesovanja za manje kamerne oblike do širokih zahvata u oblasti scenske i vokalnoinstrumentalne muzike. Iako je generacijski najbliži Bergamu, Ozgijanu, Radovanoviću i Maksimoviću, Zoran Hristić je, po sopstvenim rečima, stilski bliži krugu u kome su se nalazili hrvatski kompozitori Detoni, Kuljerić i Foretić, a od srpskih autora na njegovo stvaralaštvo je uticao jedino Vladan Radovanović.